Rondreis Java 10

Rondreis Java 10
Gisteren hebben we in Kediri nog een overhemd voor Cees gezocht. Wat een missie! Cees is een soort wandelende kleerkast en de Indonesische maten zijn daar niet bepaald op afgestemd. Er was erg veel XS en S, een beetje M en L, maar XL of zelfs XXL moest je met een lantaarntje zoeken. Bovendien trokken we erg veel bekijks. Al twee stappen buiten het hotel werden we door iedereen die rondhangt (rondhurkt) gespot. Die grote witte toeristen. En die willen dan ook nog slagen voor kleding. Maar……………..het is gelukt. Cees vond een westers shirt in zijn maat; beetje krap in de schouders, maar het kan ermee door. Puffend en zwetend heeft hij in allerlei pashokjes het één en ander aangepast. Ik had bewondering voor hem, ik had het echt niet aangekund in deze hitte. Maar de missie is geslaagd en Cees kan zich weer keurig aan het diner in het hotel vertonen. Onderweg had ik een bedelaarster geld in haar hand gedrukt (ik ben er inmiddels wel aan gewend geraakt om dat te doen) Behalve arm was ze ook héél slim, want aan het einde van onze “wandeling” had ze zich weer, nu met bedelnapje, op een winkelstoep geïnstalleerd en vroeg ze om geld. Zelf vond ze haar aktie waarschijnlijk té grappig en ze kwam dan ook niet meer bij van het lachen toen wij haar gewoon voorbij liepen omdat wij haar trucje dóórhadden. Ze nam het erg sportief op en iedereen om haar heen schaterde mee. Ik geloof dat we in achting stegen voor de mensen die het meebeleefden en dat voelde fijn. Zo krijgt geld weggeven ook nog een vrolijk tintje. Na het diner in het hotel zijn we naar de bar verhuisd omdat er een bandje zou spelen. Dat klopte inderdaad. Indische mensen houden van “life” –muziek. Er was een zanger/saxefoon-speler en een gitarist die de tweede stem deed en twee dames die een paar solo’s deden. Helemaal leuk. Cees heeft ook nog achter de microfoon gestaan en ik heb van harte meegezongen; uiteindelijk is dinsdag mijn koor-avond en dan moet er wel gezongen worden. Vandaag gaat de reis naar Talungagung bij het stuwmeer. We gingen met de auto langs het prachtige stuwmeer en werden gedropt bovenaan een berg waar mountainbikes klaarstonden om door de omgeving te fietsen. Linda en ik namen een becak want voor geen goud ging ik met zo’n fiets de berg af! Een becak is ook een fiets, maar dan fietst iemand anders voor je en zit je zelf voorin in een soort overkapt bakje een beetje te niksen en van de omgeving te genieten. Geweldig voor mij, minder voor die arme man met zijn becak. Ton heeft de stumper een flinke fooi gegeven. Gelukkig ging het vaak bergafwaarts; geweldig voor de man, minder voor mij, want dan ging het superhard! Van de spanning heb ik keihard gelachen (gillen was geen optie) en daar moest iedereen dan weer heel erg om lachen. De hele bevolking van Tulungagung zwaaide en lachte met ons mee. Wat een avontuur. En mooi! Zo’n mooie natuur! Alle kamerplanten die ik ooit heb gehad schoten aan me voorbij. Azalea’s van wel 2 meter hoog met knalrode bloemen, censeveriussen met van die lange tongen, oleanders met verschillende kleuren in één; roze rood en oranje, diffenbachia’s met reuzengrote bladeren, yucca’s in allerlei soorten, mooie witte jasmijnstruiken, allerlei cactussen, meterhoge christusdoorns bomvol rode bloemen, allerlei varens en palmen. Je kijkt je ogen uit. Onderweg zie je de mensen voor de deur aan het werk, voornamelijk bezig met het drogen van vruchten. Op kleedjes, stukken zeil en houten planken ligt van alles en nog wat. Rijst natuurlijk, maar ook cassave, pindadoppen, koreander, maïs, kroepoek, noten en bessen. En tussendoor spelen de niet naar schoolgaande kinderen; tussen de huisjes, gehurkt in allerlei troep, of lekker vliegerend met elkaar. Wat een ervaring. Maar het mooiste moest nog komen. Aan het einde van de fietstocht stopten we bij ons “goede doel”. Een dagverblijf voor wees- en éénouderkinderen. Ze zaten al op ons te wachten. Sommigen met een uniformpje aan, sommigen in een soort pyama, een paar zelfs al met hoofddoek, hoe jong ze ook waren. Ze hebben voor ons gezongen en gedanst en wij ook voor hen. Ton en ik hadden balen rijst voor ze gekocht en meegenomen in de auto, allerlei kinderspeelgoed (fluitjes en ballonnen), pennen en geld. We kregen een rondleiding van 5 minuten, want groter was het niet. Ondanks de blijheid van de kinderen en de leiding snapten we onmiddellijk dat de nood hier groot was. Ik heb de leidster een medaille omgehangen en haar “champion” gedoopt, want dat was ze. Wat een prachtig werk doet ze voor die kinderen. En ik heb alweer gehuild als een kind om de grote oneerlijkheid die de wereld ons brengt. Wat zijn wij in ons land bevóórrecht. Wat hebben ze hier weinig! Alle pennen (dank je wel Bart en Monica) werden zorgvuldig weggelegd. Alle rijst en het geld dankbaar aanvaard (dank je wel alle bezoekers van ons feest) en de kinderen stráálden toen de ballonnen en de fluitjes werden uitgedeeld. Ik waarschuw jullie allemaal maar vast; ik heb mijn email-adres achtergelaten en ben van plan om ooit nog eens bij jullie aan te kloppen voor dit “goede doel”. Het was echt een heel bijzondere ervaring om zo in dat dagverblijf/schooltje te zijn en ik zal het waarschijnlijk ook nooit meer vergeten. Onze belangrijkste les; blijheid en dankbaarheid hebben niets met rijkdom of armoede te maken, dat zit in jezelf. Inmiddels zijn we in ons nieuwe hotel aangekomen; het Tuguhotel in Blitar. In dit hotel heeft Soekarno gelogeerd (die is in Blitar geboren) en dat hebben we geweten. De kamer van Soekarno is nog intact en wij zijn er op de foto gegaan. Het personeel is supertrots op deze kamer en op het hotel. En terecht. Als je hier binnenstapt lijkt het of je 100 jaar teruggaat in de tijd. Het is heel koloniaal ingericht en écht Indisch. Enorme hoge kamers, tegelvloeren, grote mahoniemeubelen en metershoge deuren. Wij hebben een buitenbadkamer; de wc, douche en wastafel zijn in de open lucht maar wel heel privé. Overal staat en hangt Indische kunst. Het schept een sfeer van “tempo doeloe”, oude voorbije tijden. Ik geniet, ik geniet, ik geniet…………………………..wordt vervolgd.