Rondreis Java 13
Blijf op de hoogte en volg Elly
06 Augustus 2012 | Indonesië, Batavia
Rondreis Java 13
Zaterdag 4 augustus
Op dit moment zit ik op ongeveer 2300 meter hoogte op de Bromo-vulkaan te typen. De anderen zijn de zonsopgang bekijken en per jeep de krater op. Ik wilde voor geen goud mee, maar kan ook niet meer slapen. We zitten in één van de allerhoogste hotels van Indonesië. Als ik uit mijn raampje kijk zie ik de daken van dit bergdorpje. Chineesachtige vierkanten daken met een hogere punt in het midden. Overal is het ongelijk, zijn er trapjes, balkonnetjes, steegjes. Hier en daar hangt wasgoed en staan er stoeltjes en plastic bakken. Tussendoor veel groene palmbladeren. Lieflijk. De reis hierheen was voor mij een soort dodenrit. Ik ben vréselijk bang geweest. Op weg hierheen werd het ineens donker want de avond valt hier vroeg en we gingen véél hoger dan ik gedacht had. Kronkelpaadjes omhoog. Zo hóóg dat we op enig moment ook nog in de mist reden. Doodeng. Door de donkerte zag ik gelukkig niet zoveel. Eenmaal kwam de bus tot stilstand; we konden niet meer stijgen en moesten achteruit terug. Ik heb gehuild en gesmeekt; “ik wil eruit”, maar van de zenuwen (iederéén vond het eng) lette niemand op mij, maar alleen op wat er precies allemaal gebeurde. Ik was een wrak toen ik uitstapte. Mijn God wat een rit. Nóóit meer! Nu is het inmiddels de volgende ochtend (zaterdag 4 augustus?) en zit ik in dit berghotel te wachten tot de dappere dodo’s weer terugkomen. Het is hier een enorme bedrijvigheid, want vandaag is er een Hindoeïstisch feest en ter ere van de natuur worden er ceremonies gehouden; dus ook bovenop de Bromo. Het stikt hier van de mensen. De hele nacht heb ik brommers en motoren gehoord en vuurwerk. Ze offeren kippen en groentens bovenop de berg. De Hindoestanen gaan in groepjes of alleen de berg op. Lopend of met motoren of sterke busjes, maar vooral in jeeps. De mensen zijn warm gekleed met dikke jassen, capuchons op of dekens om. Het gewone bevolking hier, lijkt een beetje op Inca’s; donkere huid, ronde platte gezichten en verweerd. ’s Avonds verkopen ze warme handschoenen, petten en sjaals aan de Bromo-bezoekers. Gisteravond heb ik nog wel smakelijk gelachen om zo’n mannetje die door het raam van het restaurant een hele show opvoerde om mijn aandacht te trekken. Uiteindelijk zijn Ton en ik naar buiten gegaan om hem geld toe te stoppen. Hij vond het geweldig en lachte zich te barsten omdat wij het helemaal niet koud hadden! Hollands als wij zijn, kan een graadje of 10 ons niet echt deren. ’s Morgens vroeg is het hier 5 graden bovenop de vulkaan, dus Ton is wel met een dik vest aan naar boven in de jeep. Ik voel me een beetje alleen, nu hun met z’n drietjes weg zijn en ik maak me ongerust.
Hiep hiep hiep hoera! Ton en Cees en Linda zijn veilig weer terug van hun tocht naar de zonsopgang en de vulkaankrater van de Bromo. Ze hebben de rit in een jeep gemaakt en Ton beaamde dat het maar goed was dat ik er niet bij was! Héél steil en smal en zanderig. Én druk vanwege de ceremonies. De zonsopgang was prachtig en de vulkaan droog en stoffig. Ze zijn met jeeps gegaan, maar het laatste gedeelte moesten ze lopen. Linda kon op een paardje. Ze moeten nu alle drie écht gaan douchen, want ze zien grijs van het stof. Het was een hele ervaring. De zonsopgang was prachtig en het Bromo-bezoek een avontuur. Ze raken niet uitgepraat over de drukte, het offeren en de arme bevolking die zowat in de kratermond staat om de offergaven op te vangen voor eigen gebruik. Het is duidelijk een gewldige ervaring voor ze geweest. Zo meteen kunnen we hier nog ontbijten en daarna rijden we weer naar beneden. Ik heb nu al een enorme knoop in mijn buik. Ik zal de reis weer liggend op Ton zijn schoot met mijn muziek knoerd-hard moeten afleggen. Maar we zijn in ieder geval weer bij elkaar! Dag Bromo! Tot nooit meer! Ik zie het wel op de foto’s die Ton en Cees en Linda hebben gemaakt. Lang leve Nieuwerkerk aan den IJssel 6 meter onder zeeniveau.; ik hou ervan. ’s Morgens heb ik nog wel foto’s gemaakt van de Bromo-gangers. Iedereen zag eruit als een soort mijnwerker; onder het stof, grijs en gebukt. Hele families kwamen naar beneden, anderen gingen weer omhoog. In sommige busjes of jeeps zaten wel 10 mensen, opeen gepakt en dik aangekleed. Ipull heeft ons veilig naar beneden gereden en ik heb minimaal een half uur “plat” gelegen zonder iets te zien. Daarna kon het weer volgens Ton en genoot ik van de natuur en de vergezichten. Na het Bromo-avontuur kan ik waarschijnlijk álles hebben. Vandaag hebben we de rit naar Trètes gemaakt. Trètes ligt ook hoog, maar na gisteren was dit een peulenschil. Ik heb weer genoten van alles wat ik zag onderweg. Indonesië is zo gevarieerd. Overal raak ik verbaasd door de natuur en de heuvels en bergen maken alles nog lieflijker. Ook verbaas ik me steeds over de hoeveelheid mensen die aan de kant van de weg maar een beetje rondlummelen (lees; “hurken”) Het lijkt wel of ze niks anders te doen hebben als kijken en wachten. Gewoon een beetje wachten op klanten of aanspraak. Wist je dat hier overal een soort bushokjes staan? Alleen komt er helemaal geen bus, maar kan je in het hokje liggen wachten. Líggen wachten, want het “zit”-gedeelte is hier een “lig”-gedeelte. Van hout of bamboestokken of van gevlochten riet. Sommigen staan op instorten, maar er ligt bijna altijd wel iemand in, lekker te wachten. Ons hotel heet “Royal Trètes View”. Dat zegt genoeg. Je kijkt over het dorpje en naar de mooie heuvels; een spectaculair uitzicht. Vandaag geen uitstapjes en dat is maar goed ook, want ik heb vannacht nauwelijks geslapen en ben innerlijk een soort uitgeput, met dank aan de Bromo-vulkaan. Ton ligt lekker de puzzelen en rust uit van zijn vulkaanbeklimming. Ik ben trots op hem; je zou niet zeggen dat hij pas zó ziek is geweest! Vanmiddag gaan we de omgeving een beetje verkennen; de zon schijnt en het is lekker warm. Lieve mensen, tot mails en wordt vervolgd………………..
Zaterdag 4 augustus
Op dit moment zit ik op ongeveer 2300 meter hoogte op de Bromo-vulkaan te typen. De anderen zijn de zonsopgang bekijken en per jeep de krater op. Ik wilde voor geen goud mee, maar kan ook niet meer slapen. We zitten in één van de allerhoogste hotels van Indonesië. Als ik uit mijn raampje kijk zie ik de daken van dit bergdorpje. Chineesachtige vierkanten daken met een hogere punt in het midden. Overal is het ongelijk, zijn er trapjes, balkonnetjes, steegjes. Hier en daar hangt wasgoed en staan er stoeltjes en plastic bakken. Tussendoor veel groene palmbladeren. Lieflijk. De reis hierheen was voor mij een soort dodenrit. Ik ben vréselijk bang geweest. Op weg hierheen werd het ineens donker want de avond valt hier vroeg en we gingen véél hoger dan ik gedacht had. Kronkelpaadjes omhoog. Zo hóóg dat we op enig moment ook nog in de mist reden. Doodeng. Door de donkerte zag ik gelukkig niet zoveel. Eenmaal kwam de bus tot stilstand; we konden niet meer stijgen en moesten achteruit terug. Ik heb gehuild en gesmeekt; “ik wil eruit”, maar van de zenuwen (iederéén vond het eng) lette niemand op mij, maar alleen op wat er precies allemaal gebeurde. Ik was een wrak toen ik uitstapte. Mijn God wat een rit. Nóóit meer! Nu is het inmiddels de volgende ochtend (zaterdag 4 augustus?) en zit ik in dit berghotel te wachten tot de dappere dodo’s weer terugkomen. Het is hier een enorme bedrijvigheid, want vandaag is er een Hindoeïstisch feest en ter ere van de natuur worden er ceremonies gehouden; dus ook bovenop de Bromo. Het stikt hier van de mensen. De hele nacht heb ik brommers en motoren gehoord en vuurwerk. Ze offeren kippen en groentens bovenop de berg. De Hindoestanen gaan in groepjes of alleen de berg op. Lopend of met motoren of sterke busjes, maar vooral in jeeps. De mensen zijn warm gekleed met dikke jassen, capuchons op of dekens om. Het gewone bevolking hier, lijkt een beetje op Inca’s; donkere huid, ronde platte gezichten en verweerd. ’s Avonds verkopen ze warme handschoenen, petten en sjaals aan de Bromo-bezoekers. Gisteravond heb ik nog wel smakelijk gelachen om zo’n mannetje die door het raam van het restaurant een hele show opvoerde om mijn aandacht te trekken. Uiteindelijk zijn Ton en ik naar buiten gegaan om hem geld toe te stoppen. Hij vond het geweldig en lachte zich te barsten omdat wij het helemaal niet koud hadden! Hollands als wij zijn, kan een graadje of 10 ons niet echt deren. ’s Morgens vroeg is het hier 5 graden bovenop de vulkaan, dus Ton is wel met een dik vest aan naar boven in de jeep. Ik voel me een beetje alleen, nu hun met z’n drietjes weg zijn en ik maak me ongerust.
Hiep hiep hiep hoera! Ton en Cees en Linda zijn veilig weer terug van hun tocht naar de zonsopgang en de vulkaankrater van de Bromo. Ze hebben de rit in een jeep gemaakt en Ton beaamde dat het maar goed was dat ik er niet bij was! Héél steil en smal en zanderig. Én druk vanwege de ceremonies. De zonsopgang was prachtig en de vulkaan droog en stoffig. Ze zijn met jeeps gegaan, maar het laatste gedeelte moesten ze lopen. Linda kon op een paardje. Ze moeten nu alle drie écht gaan douchen, want ze zien grijs van het stof. Het was een hele ervaring. De zonsopgang was prachtig en het Bromo-bezoek een avontuur. Ze raken niet uitgepraat over de drukte, het offeren en de arme bevolking die zowat in de kratermond staat om de offergaven op te vangen voor eigen gebruik. Het is duidelijk een gewldige ervaring voor ze geweest. Zo meteen kunnen we hier nog ontbijten en daarna rijden we weer naar beneden. Ik heb nu al een enorme knoop in mijn buik. Ik zal de reis weer liggend op Ton zijn schoot met mijn muziek knoerd-hard moeten afleggen. Maar we zijn in ieder geval weer bij elkaar! Dag Bromo! Tot nooit meer! Ik zie het wel op de foto’s die Ton en Cees en Linda hebben gemaakt. Lang leve Nieuwerkerk aan den IJssel 6 meter onder zeeniveau.; ik hou ervan. ’s Morgens heb ik nog wel foto’s gemaakt van de Bromo-gangers. Iedereen zag eruit als een soort mijnwerker; onder het stof, grijs en gebukt. Hele families kwamen naar beneden, anderen gingen weer omhoog. In sommige busjes of jeeps zaten wel 10 mensen, opeen gepakt en dik aangekleed. Ipull heeft ons veilig naar beneden gereden en ik heb minimaal een half uur “plat” gelegen zonder iets te zien. Daarna kon het weer volgens Ton en genoot ik van de natuur en de vergezichten. Na het Bromo-avontuur kan ik waarschijnlijk álles hebben. Vandaag hebben we de rit naar Trètes gemaakt. Trètes ligt ook hoog, maar na gisteren was dit een peulenschil. Ik heb weer genoten van alles wat ik zag onderweg. Indonesië is zo gevarieerd. Overal raak ik verbaasd door de natuur en de heuvels en bergen maken alles nog lieflijker. Ook verbaas ik me steeds over de hoeveelheid mensen die aan de kant van de weg maar een beetje rondlummelen (lees; “hurken”) Het lijkt wel of ze niks anders te doen hebben als kijken en wachten. Gewoon een beetje wachten op klanten of aanspraak. Wist je dat hier overal een soort bushokjes staan? Alleen komt er helemaal geen bus, maar kan je in het hokje liggen wachten. Líggen wachten, want het “zit”-gedeelte is hier een “lig”-gedeelte. Van hout of bamboestokken of van gevlochten riet. Sommigen staan op instorten, maar er ligt bijna altijd wel iemand in, lekker te wachten. Ons hotel heet “Royal Trètes View”. Dat zegt genoeg. Je kijkt over het dorpje en naar de mooie heuvels; een spectaculair uitzicht. Vandaag geen uitstapjes en dat is maar goed ook, want ik heb vannacht nauwelijks geslapen en ben innerlijk een soort uitgeput, met dank aan de Bromo-vulkaan. Ton ligt lekker de puzzelen en rust uit van zijn vulkaanbeklimming. Ik ben trots op hem; je zou niet zeggen dat hij pas zó ziek is geweest! Vanmiddag gaan we de omgeving een beetje verkennen; de zon schijnt en het is lekker warm. Lieve mensen, tot mails en wordt vervolgd………………..
-
06 Augustus 2012 - 17:18
Anneke:
Zo heerlijk die verhalen ben gewoon een beetje mee op reis XX -
06 Augustus 2012 - 17:46
Monica:
weer boeiend geschreven,Elly! -
06 Augustus 2012 - 19:07
Ton En Marlie:
Beste reizigers....Weer een prachtig verhaal. Vergeet wel niet dat het ook vakantie is hè! Het lijkt af en toe wel de "Battle of Indonesia". Leuk. Feliciteer Ton straks met zijn verjaardag en maak er allemaal een fantastische dag van. Proost! -
06 Augustus 2012 - 19:11
Ellen L:
Jammer El je hebt toch wel iets gemist, maar verder heb je het heel leuk zo te horen. Nog veel plezier!!!
-
06 Augustus 2012 - 20:23
Elly:
Zo zie je maar Elly, meegaan is doodeng, maar van alleen achterblijven word je ook niet vrolijk, dus wat je ook doet... er is altijd wel een dilemma.
Gelukkig is Ton ook weer veilig teruggekomen en hebben jullie weer een avontuur overleefd. Heel veel plezier nog en alvast.... het is al over 3,5 uur, gefeliciteerd met Ton z'n verjaardag. Jullie kiezen wel een aparte plek op de wereld uit om dat te vieren.
Groetjes en genietse!!!! -
07 Augustus 2012 - 09:56
Ina Van Wissen:
Hallo vakantiegangers, Ton allereerst van harte Gefeliciteerd met je verjaardag, maak er een hele fijne dag van samen met Elly, Kees en Linda.
Zijn zelf net terug van vakantie uit Hirschhorn.
Wat een verhalen allemaal en een belevenissen, echt niet te geloven, deze reis zullen jullie niet gauw vergeten .
Geniet van alles en iedereen en nog heel veel plezier met elkaar.
Veel liefs vanuit Nederland
Fred en Ina. -
07 Augustus 2012 - 13:14
Jokeakveld:
Hoi Elly,
Ik zie het allemaal voor me, geweldig weer! Wat een belevenissen.
Kan me voorstellen dat je bepaalde dingen doodeng vindt.
Liefs Joke -
07 Augustus 2012 - 18:04
Emmy De Rijcke:
Hallo Elly,
Geweldig om te lezen je, reisverslagen. Ik had toen wij naar de Bromo gingen de angst om op zo'n paardje te gaan zitten. Mijn man heeft dat trouwens wel gedaan. Ze gaan zo hard. Helaas was het te mistig om een mooie zonsondergang te zien dus dat hebben we gemist. Maar wat een prachtig land hè?
Ook als het van ons alweer een tijd geleden, de herinneringen liggen nog vers in het geheugen.
Geniet maar van al dat moois wat het land te bieden heeft.
Gr. Emmy de Rijcke -
07 Augustus 2012 - 21:05
Aadvandenrottedamme:
Opa de Winter aan Elly, Ton, Cees, Linda,
Vanuit Lahnstein Duitsland naar je gezocht op internet.
Eerst de felicitaties met de verjaardag van Ton en Rowena.
Lees de rest van de verslagen wel thuis a.s. Vrijdag.
Toch blijf ik zeggen pas op jezelf want al wordt er niet op je geschoten, andere gevaren zijn groter dan in Nederland.
Ineke en ik wensen je heel fijne weken en denk aan eten en drinken.
Groet aan allen van Opa en Ineke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
