Rondreis Java 15

Rondreis Java 15
Al de tijd dat we op Java rondreisden was hier Ramahdan. Dat konden we duidelijk merken aan de restaurants. Bijna niemand gebruikte zijn maaltijd in een restaurant, maar zoveel mogelijk thuis in huiselijke sfeer om een uur of 6 ’s avonds. Dus zaten we vaak met z’n vieren. Soms deed de bediening moeilijk over het gebruik van alcohol, vaak was er hooguit Bintang-bier, maar géén wijntje. Iedereen gaat echt drie keer naar de moskee of naar een gebedshuis. De gebedshuizen zijn meestal voor de vrouwen en dragen een soort zilveren torentje op het dak, ter herkenning. Regelmatig worden we opgeschikt door het gezang (als je het zo mag noemen) van de imam. Soms echt heel hard en overheersend. In Nederland zou hij meteen aangeklaagd worden of zangles aangeboden krijgen. Overal wordt vuurwerk verkocht en hoor je ’s avonds, als er weer gegeten mag worden, het geknal. En iedereen is zijn huis min of meer aan het opknappen; er wordt geveegd, schoongemaakt en geschilderd aan de buitenkant. Wat er binnen gebeurt weet ik natuurlijk niet. Schoonmaken is trouwens iets waar ze hier makkelijk in zijn, men is gauw tevreden over het resultaat. We zijn in “dure” hotels geweest waar sommige dingen gewoon smerig waren. Ik zal er maar niet over uitweiden. Vaak is er hier méér personeel dan clandisie. Helemaal in de hotels. Voor letterlijk iedere handeling is er een apart baantje. Iemand begroet je. Iemand wijst je tafel. Iemand schuift je stoel aan. Iemand neemt de order op voor het drinken. Iemand anders neemt de order op voor het eten enz. enz. Je krijgt niet de kans om aan Jantje of Pietje te wennen. Steeds staat er een ander voor je neus. Wel heel vriendelijk allemaal en lachend. Wat ik deze vakantie allemaal aan baantjes heb gezien, ongelooflijk. In de trein controleert iemand je kaartje en achter hem aan loopt iemand om het te noteren, dáár weer achteraan loopt de bewaking; een militair met een enorm kapmes. Als je geen kaartje hebt ben je de sigaar (dat zouden we in óns land eens moeten invoeren). Iemand anders in de trein komt vanuit de restauratie je bestelling opnemen, maar iemand anders schrijft het op. Hetzelfde duo komt het vervolgens weer brengen én noteren dat het is gebeurd. Iemand anders komt met een vuilniszak langs om je vuil op te halen en daar achteraan loopt iemand te vegen én iemand loopt langs om het serviesgoed van de restauratie op te halen. Wéér een ander komt langs met een karretje met kroepoek en andere snacks. Bijna iedereen draagt een soort van uniform; daar zijn ze in dit land gek op. Je baantje moet zichtbaar zijn aan je kleding. Bij ons hebben obers bijna allemaal dezelfde soort out-fit, hier is het overal anders. Ik heb in de hotels vrouwen met de prachtigste kabaja’s aan gezien of sierlijk gesluierd over hun pikzwarte haar. Ook de schoolgaande kinderen dragen uniformpjes. Iedere school weer iets anders. Ik weet dat ouders dat zelf moeten bekostigen en dat dat vaak een probleem is. Dus sommige kinderen lopen in véél te grote of -kleine out-fits en is er een enorm kleurverschil, naarmate er vaker gewassen is. Ook personeel van fabrieken of grote werkplaatsen dragen dezelfde kledij; t-shirts of polo’s met een logo erop. Maar verder wemelt het hier natuurlijk van de kleine zelfstandigen en die trekken aan wat ze zelf willen. De baantjes zijn talloos. Ik heb “autotellers” gezien op de doorgaande weg. Wegwerkers die tussen het voortrazende verkeer op hun gemak een kuiltje dichten. Héél véél motorwerkplaatsen met téveel personeel; en maar rondhurken. Als je een teiltje hebt ben je autowasser of brommerwasser. Als je een kwastje hebt ben je hekjesschilder (soms tientallen naast elkaar!) Heb je een schaar dan ben je boomkapper (lekker onder een boom) Heb je een takkenbos, dan ben je veger voor wie dan ook. Als je hier een fluitje hebt, ben je verkeersregelaar of wegwijzer. Heb je een schep dan kun je een hele auto leegscheppen ( duurt een week, maar wat geeft dat?) Heb je een kleine schep dan kan je aan de kant van de weg de plantjes planten of verzorgen (ik heb ze dat zien doen, met één hand hangend aan een viaduct). Heb je een brommer dan kan je iets rondbrengen of bezorgen. Heb je een kleedje dan kan je iets verkopen. Ben je nog iets gelukkiger en heb je zo’n klein duwkarretje met één wiel en twee houten pootjes dan ben je een 5-voet-café (zo noemen ze dat hier). Zo probeert iedereen hier een graantje mee te pikken van het economische bestaan. En de meesten werken 24 / 7. Ze kennen geen sluitingstijd en ze slapen vaak bij het “werk”. In de bacak, onder het karretje, achter de toonbank, op het kleedje; ik heb het allemaal gezien. Als er geen handel is, sluiten ze hun ogen en doen een tukkie. Of ze zitten op hun hurken gewoon een beetje rond te kijken. Behalve op straat. waar het een gekkenhuis is, heeft Indonesië géén haast. Alles gaat “plan plan” (rustig aan!) Lopen doe je sloffend op slippertjes, alle inspanningen gaan rustig en bij écht zwaar werk, b.v. het leegscheppen van een vrachtwagen vol zand, rust je gewoon na elke handeling even uit. Zelfs lachen gaat langzaam; menig keer heb ik een enorme glimlach, van oor tot oor, zien ontstaan op verweerde gezichten. Ik vind de mensen hier héél vriendelijk en vol humor en er is niets mooier dan het zien van een prachtige lach op het gezicht van mensen waarvan wij denken dat ze het slecht hebben. Gelukkig maar. Onze rondreis op Java zit erop en we gaan naar Bali om nog een paar dagen lekker van het mooie weer te kunnen genieten. Op Bali zullen we ook nog een school voor autistische kinderen bezoeken en een beetje cultuur opsnuiven. Ik hou jullie op de hoogte. Wordt vervolgd…………………..