New York dag 9 laatste dag

New York dag 9
Gisteren wilden we voordat we ons zouden opmaken voor de show op Broadway wel nog even iets eten. Bepakt en bezakt strompelden we de metro uit. Op Union-street in Brooklyn, zit op de hoek een kleine Diner. Omdat we eigenlijk geen stap meer konden zetten gingen we daar op goed geluk naar binnen. Alle aankopen om ons heen op stoelen en op de grond. Geen punt, want de zaak was zo goed als leeg. Geen normale etenstijd, dus de kok kon zich uitleven voor ons. Nou dat deed ie. We dachten iets kleins te gaan eten, maar het werd een compleet diner. We kregen eigengemaakt knoflookbrood vooraf met peterselie erin gebakken; hemels. Bij onze bestelling zat salade en voor Hans uiensoep. Fantastisch gedaan. Ik heb gesmuld van de verschillende groene blaadjes, de heerlijke dressing, de olijfjes en de tomaat en uitjes die er bij zaten. Hans was helemaal stil van de soep. Daarna kwam pas de bestelling; iedereen was lyrisch. Alice had een lasagna, Hans een steak, Ton een kipragout met rijst en ik had een chopped beef. Ik verwachtte een soort fijngesneden biefstukje, maar ik kreeg een soort gebakken gehakt in de vorm van een burger. Van buiten krokant en van binnen rul en heerlijk gekruid; met een milde saus erover en lichte franse frietjes en bijtgare broccoli op een aparte schaal ernaast. Nou, iedereen snapt wel dat ik álles lust, maar dit was zó lekker. We vonden het allemaal jammer dat we dit pas op de laatste dag ontdekten. Nou moeten we toch nog eens terug. En natuurlijk had dit als gevolg dat we in onze hotelkamer i.p.v. alleen even douchen en omkleden allemaal even zaten in te kakken. Onze show begon om 8 uur ’s avonds en we wilden gewoon met onze allerlaatst geldige kaartjes met de subway naar Times Square. Alice op hoge hakken en iedereen op zijn best gekleed. De show was ons aangeprezen door verschillende mensen, maar we wisten niet goed wat te verwachten. In mijn beleving zijn alle theaters op Broadway groot en splinternieuw en elegant en stromen ze vol opgetut publiek. Alleen met dat volstromen had ik gelijk. We belandden buiten al in de rij voor deingang van het theater. Langzaam schoven we door naar binnen, begeleidt door iemand die constant roept waar je moet staan en hoe je je kaartje moet vasthouden. (Okay everybody, stand to the left and hold your tickets in your hand, please open your bag) Eerst weer tassencontrole naast de kaartjescontrole. Weer iemand die de weg wijst als een soort robot; to the left en right up the stairs, to the left en right up the stairs. Geen garderobe of gezellige zitjes niks. In een rijtje kropen we de pluche trappen op van dit oudbollige theater. Handgesneden, afgesleten houten leuningen, en foto’s van acteurs met vergane glorie. Boven aangekomen stond er weer iemand die de plaats wees en meteen even alle regels opdreunde. We mochten niet bellen, niet fotograferen, niet van plaats wisselen. Als makke schapen werden we in de goeie rij gedreven. We zaten met z’n vieren naast elkaar naast het gangpad, op de tweede rij. We zaten dus niet bovenaan, maar wel bovenop elkaar. Wat waren de plaatsjes klein! Zelfs ik, met mijn korte beentjes, zat met mijn knieën héél klem tegen het stoeltje voor me. Arme jongens met hun lange benen! Er was zó weinig plaats dat je moest proppen om je hand tas op de grond te krijgen en je jas moest van armoe maar op schoot. We zaten allemaal klem en het was een godswonder dat ik überhaupt in het stoeltje paste. Maar toen begon de show. Een soort Mama-Mia maar dan in rock-style. Het plattelandsmeisje dat in de grote stad de onbekende liedjesschrijver ontmoet. Met liedjes zoals; We built this city, the final countdown, I wanna know what love is, maar ook wel wat (voor ons) minder bekende rock tracks. Genieten. De show was verrassend en heel boeiend. Mooie, schaarsgeklede danseressen, stoere rockers, voor elk wat wils. Ondanks de krappe plekjes zaten we te genieten. In de pauze moesten we ons weer een beetje in model trekken toen we naar de bar gingen. Nou, bar….het was een soort loket waar je je drankjes moest halen. Een godsvermogen kostte het. Alice kreeg er een kleur van (Alice beheert de huishoudportemonnee) en moest drie keer om het bedrag vragen voordat ze het kon geloven. Broadway he? We hebben genipt van onze drankjes en zijn zo lang mogelijk op de overloop blijven staan tot het tweede deel begon. Het was geweldig. Het zal me verbazen als deze show ook niet in Nederland wordt uitgebracht. Echt een mooie herinnering aan ons bezoek aan the big Apple. Na nog een drankje, naast het theater (ook schreeuwend duur) gingen we net op tijd weer naar “huis”. Onze subway-passen waren maar tot 12 uur ’s nachts geldig. We stapten net op tijd in. Morgen de laatste dingetjes doen, want morgen is dag 9 en gaan we weer terug naar ons kikkerlandje.
Op zo’n laatste dag probeer je eerst alles nog even “vast te houden”. Gewoon ontbijten, plannen maken, daarna pas inpakken. We konden de koffers ter bewaring afgeven bij de balie en bestelden een taxi voor 4 personen en héél véél bagage. We wilden nog naar het Guggenheim-museum en nog in Central Park lopen. Dat is prima gelukt. Het Guggenheim is gewoon leuk om gezien te hebben; het gebouw is echt wereldberoemd en de collectie gelukkig niet zo groot. Central Park ligt ernaast. We hebben ons weer verbaasd over de tamme eekhoorntjes en de stilte in het park. Drie stappen het park in en je waant je echt in een andere wereld en de stad verdwijnt om je heen. Er is rust, stilte, groen en ontspanning. Toen de tijd ging dringen, namen we een ijsje voor onderweg en liepen we langs het park verder naar 59street (Apple Store) om de R-lijn terug te nemen. Ja ja we zijn nu echt goed bekend en kunnen de metrolijnen en de straten aardig inschatten; een beetje NewYorkers. Helaas is het tijd om afscheid te nemen van deze geweldige stad. Onze reis verliep verder héél prima. De taxi stond er keurig op tijd. Op JFK hadden we nog tijd voor een drankje, een plasje en even shoppen. Ik zal maar niet vertellen van de bagagetrucs die we moesten uithalen omdat de koffers van Hans en Alice overladen waren (ik wel leuke foto’s van iedereen op z’n knietjes in JFK naast de open koffers om te ruilen en te hérindelen) Het kwam allemaal goed. Hans en Alice gingen met héél wat méér handbagage de vliegtuig in als ze hadden gedacht, maar alles kon mee. Over de vlucht zal ik ook niet veel zeggen. Het was prima, als je buiten beschouwing laat dat vliegen gewoon mijn hobby niet is. We werden koninklijk verzorgd door de KLM. Inmiddels zijn we allemaal thuis. Ton heeft ons veilig naar huis gereden vanaf “lang parkeren”. Heerlijk thuis. In ons kleine kneuterige Nieuwerkerk aan den IJssel. Fijn hoor. Lekker weer mijn eigen wc en mijn eigen bed. Geen gillende sirenes, constante mensenmassa’s en hoge torens. New York……………………het was geweldig!