Rondreis Java 14

Rondreis Java 14
Gisteren een heerlijk ontspannen dag in Trètes. Lekker buiten in de tuin gezeten met elkaar en Cees heeft gitaar gespeeld. Het is alleen niet gelukt om mijn verslag op Waarbenjij.nu.nl te plaatsen. De internet verbinding was slecht, net als op de Bromo. Jullie krijgen waarschijnlijk alles tegelijk. Sorry. We hebben in het hotel gegeten. Ik vond er niet veel aan want alles was koud. Indische mensen eten net zo makkelijk koud als warm. Soms staan maaltijden de hele dag klaar om van te eten en is het ook onmogelijk om het goed warm te houden. Ik had helaas sinaasappelsap uit een pak dat stijf stond van de suiker; het glazuur sprong zowat van mijn tanden! Dat ze dat zo lekker vinden, al dat zoete spul! Dan toch maar liever écht sap of een koppie thee. Thee hebben ze hier trouwens altijd én lekker. Om 10 uur vertrekken we naar Surabaya, wat helemaal niet zover weg ligt van Trètes. Ik heb er zin in.
We zijn in Surabaya aangekomen. Het verkeer hier is net zo maf als in de andere Indonesische steden. Ricky bracht ons naar de sigarettenfabriek. In deze fabriek worden de Kraton-sigaretten nog met de hand gemaakt. Een mooi proces om te zien. De (ex) eigenaar was een chinees die met een Javaanse vrouw was getrouwd. Zij heeft met een snack-karretje geld verdiend zodat hij tabak kon kopen en sigaretten kon rollen. Van een kleine productie handgemaakte sigaretten en rondbrengen op de fiets is de business uitgegroeid tot een miljoenenbedrijf met vier productieplaatsen in Indonesië. Hier in Surabaya is de mooiste. Alles is versierd met houtsnijwerk en ademt een sfeer van vergane tijd. Het ruikt hier naar kretek (kruidnagelen) want Indonesië houdt van de smaak van kruidnagelen. In 2005 is de boel verkocht aan Phillip Morris, maar hier wordt nog steeds het merk Kraton gemaakt. Ik vond het superinteressant en heb alles bewonderd. In de fabriek werken 500 vrouwen uit de omgeving. Aan de kleur van hun hoofddoekje kun je zien wat voor werk ze doen; rollen, knippen of verpakken. (mannen roken hun eigen werk op) Ze zijn rázendsnel en terwijl ze blindelings werken zitten ze lekker met elkaar te kletsen. Ja, ja, vrouwen kunnen méér dingen tegelijk! Er was een leuk museum bij en een grappig “cafeetje” met oud-Hollandse reclameborden van sigaretten, bier en coca-cola. Daarna zijn we naar het VVV-kantoor gegaan dat gevestigd is in een oud sociëteitsgebouw van voormalig-Hollandse mannelijke studenten. Er werd vroeger gefeest en gedanst. Er stond nog steeds een piano, waarvan het gerucht gaat dat ie ’s avonds nog speelt. Dat zou een Godswonder zijn, want het ding was mooi maar onbruikbaar qua snaren. Het Indische meisje dat er werkt heeft één keer een “pling” gehoord toen ze ’s morgens vroeg alleen aanwezig was. Zij denkt dat het een spookpiano is. Ik denk meer aan een tjiktjak (soort hagedisje die muggen eet) tussen de snaren. Onze volgende stop was café-restaurant Hari Hari. Toen we binnenstapten in dit geweldig mooi ingerichte restaurant werden we heel Hollands begroet; goedemiddag samen! De hele TV-ploeg van omroep Max zat er te eten en ik herkende presentator Jan Slagter aan zijn spierwitte haar onmiddellijk. Toen we een tafeltje hadden gekozen kwam de eigenaar met zijn zus om ons welkom te heten. Ze waren verbaasd om Nederlandse toeristen in Surabaya te zien; de meesten gaan namelijk met de veerboot naar Bali. In Surabaya wonen blijkbaar héél véél Indo’s en zij zijn zelf ook Indo. Ze spraken prefect Nederlands met zo’n leuk Indisch accent! Superaardige mensen. Trots vertelden ze dat omroep Max er was voor een programma over OUT-CASTS op Java. Véél Indo’s worden op Java met de nek aangekeken en ook héél véél hebben nauwelijks bestaansrecht; hun papieren zijn na de oorlog afgenomen of verloren gegaan. Ze hebben vaak helemaal geen paspoort of andere officiële documenten. Daardoor zijn ze een soort OUT-CASTS geworden en de generaties daarna ook. De tweede generatie heeft geen opleiding; dus geen werk en leeft in grote armoede. Debbie en Ruud Sellier, zelf Indo’s, hebben een stichting opgericht; “help de Indischen in Indonesia”. Voor die stichting was omroep Max nu op pad en heeft een week lang gefilmd. Het wordt uitgezonden in november; ik help het jullie herinneren. De oprichters van de stichting, Debbie en haar man Ruud, zijn bij ons aan tafel komen zitten om te vertellen over het leed en de mensonterende omstandigheden die ze steeds tegenkomen. Zij helpen uit de eerste hand. Waar een rolstoel nodig is zorgen zij voor een rolstoel en ze helpen de 2de generatie aan een baan zodat zij zichzelf kunnen bedruipen en zo hun ouders weer kunnen helpen. Het geld komt onmiddellijk op de juiste plaats. Alsof het zo moest zijn!! Ton en ik keken elkaar alleen maar aan. Dit is de perfecte manier om iets goeds te doen in dit mooie land met die vriendelijke mensen. We hebben spontaan de rest van ons bruiloftsgeld gegeven. Jullie allemaal bedankt! Met jullie geld wordt echt iets geweldigs gedaan! Ik ben zo blij en dankbaar dat we deze barmhartige mensen zijn tegengekomen! Als dank worden we op de site vermeld als donateuren en krijgen we up-dates over wat er met het geld gebeurt. Mooi he? Dit was zo’n wonderlijke ervaring. We zaten in dat prachtige Oud-Hollandse restaurant, met mooie zware essenhouten meubelen en batik doeken op de tafels, met Nederlandssprekende Indo’s te praten, alsof we vrienden waren. Ondertussen nippend van de verse aardbeien-juice en knabbelend aan de knapperige kroepoek. Hele gezinnen zaten er aan tafel (het was zondag). Iedereen op zijn best gekleed; mooie sarongs aan, gehaakte kabaja’s erover, de mannen in mooie batik overhemden en iedereen op slippertjes. Alsmaar kwebbelend en lachend en vriendelijk knikkend naar de Nederlanders aan de grote tafel. Het eten was overigens ook geweldig; nasi goreng, maar wéér anders dan anders. Eén keer sloegen bij Ton de vlammen uit; er zaten verraderlijke groene pepertjes tussen en dat had hij niet gezien; wel geproefd. Hij moest het blussen met hapjes witte plakrijst; iedereen vond het prachtig. Ik had sátee (zeg niet saté!) die heet gehouden werd op een ouderwets ijzeren stoofje. We zijn langer gebleven dan we van plan waren. Toen de TV-ploeg wegging kwam Jan Slagter ons even gedag zwaaien; aardig van hem. Daarna zijn we naar een antiekmarkt in Surabaya gegaan; om oude muntjes voor Cees te scoren. Van die koperkleurige met een gaatje in het midden. Gelukt! Pas daarna gingen we naar ons laatste Java-verblijf, het Novotel. Daar eindigde de dag met een plons in het zonnige zwembad en een hapje van het lopend buffet. Om half drie ’s nachts moeten we op om naar het vliegveld te gaan. Wordt vervolgd……………………………