Bali 2
Blijf op de hoogte en volg Elly
14 Augustus 2012 | Indonesië, Batavia
Bali 2
Wat is het geweldig op Bali! Dit eiland is zó prachtig, zó mooi, dat het gewoon een beetje sereniteit brengt. Iedereen hier, is relaxed en loopt automatisch drie stappen langzamer. Dan kun je ,denk ik, meer van de omgeving in je opnemen. Java vond ik ook schitterend, maar dit eiland is kleiner en het lijkt wel of de bergen dichter bij elkaar staan zodat je nog veel meer hoogteverschillen ziet. Soms zie je glooingen, dan weer alleen de toppen van bomen. De begroeiing lijkt enorm op die van Java; honderden verschillende soorten bomen en struiken door elkaar en alles bloeit in de prachtigste kleuren of draagt vruchten. Onderweg kun je mandarijntjes, sappig en wel van de bomen plukken; ananas en kokosnoot, mango en natuurlijk van die minibanaantjes. En lékker! Tussen alle wilde begroeiing in liggen kleine sawa’s als stapeltjes van laag naar hoog, in die typische kleuren van rijstbeplanting. Javanen vinden Balinezen smeerlappen; want overal liggen resten van de minioffertjes en wierookstokjes voor de goden. De rieten mandjes worden vertrapt, weggesleept door dieren, waaien weg (hier is altijd een windje) en de rommelige inhoud ligt overal verspreid. Balinezen vinden Javanen herriemakers; want 5 keer per dag wordt dáár door de imam door luidsprekers tot bidden gemaand en moet iedereen dat horen. Het is zoiets als Amsterdam – Rotterdam, goedmoedige ruziemakerij, altijd lachend, maar wel met een serieus ondergrondje. Langs alle wegen zie je duidelijk welke rijkdommen Bali allemaal herbergt; fruitverkopers stallen hun waren prachtig mooi uit, meestal als kleurige torentjes opgestapeld; houtsnijwerkers zie je meubels, huishoudelijke spullen en kunstvoorwerpen snijden uit allerlei soorten hout; steenhouwers maken prachtige beelden. Dit is het eiland van de beelden. Overal zie je beelden. De Hindoes aanbidden de natuur en zien goddelijkheid in alle natuurlijke schoonheid; bomen, vulkanen, mens en dier. Alles moet in balans zijn; jing en jang, goed en kwaad, vreugde en verdriet, altijd alles in balancerende paren. En dat gaat dan weer gepaard met feesten, véél feesten en het brengen van kleine offertjes. Op Bali zijn de meeste woningen van steen en staan in groepjes bij elkaar, omgeven door een lage stenen muur met heel veel kleine torentjes. Die torentjes zijn meestal uitgehouwen in de vorm van een dier zoals olifantjes, apen, draakjes of boeddha-achtige figuren. En die figuren hebben dan vaak een doek omwikkeld om hun onderlijf, een zwart-witte sarong als teken van “balans” en preutsheid. Overal zie je tempeltjes; groot en klein; stenen pilaartjes met leien dak, al of niet met een beeltenis erin en rondslingerende offertjes. Ik vind het schattig. We zijn een keer in Ubut geweest; een kunstenaarsdorp met superveel artiesten vanuit de hele wereld, die op Bali hun inspiratie hebben gevonden. Daar hebben we natuurlijk geshopt op de kunstmarkt. Vlakbij is Monkey Forest met Monkey Lane ernaast, waar om de 10 meter reuzenbeelden van apen staan; op een brommertje, schrijvend, lachend en dansend. Superleuk om te zien. Échte aapjes hebben we ook veel gezien; langs de weg, knabbelend aan vruchtjes en blaadjes en rondspringend in de hoge bomen. Prachtig dat ze nog zo in de natuur kunnen leven. Je kunt ze beter niet aaien; ze bijten letterlijk van zich af! We hebben een tempel bezocht; “Pura Tirta Empul” (tempel van de heilige bron) waar Cees en Linda zich ritueel hebben gewassen; dat betekent dat ze tot hun middel in het water langs 12 waterspuwende “kopjes”in de wand liepen om daar vervolgens hun hoofd onder te steken. Het water stroomt vanuit een heilige bron en pept je energie (fysiek en mentaal) weer op. Ik heb alleen mijn voeten gedaan, want die konden op dat moment wel een oppepper gebruiken. Het was een onvergetelijke ervaring; al die mensen, die oeroude tempel van eeuwen vóór Christus, de mysterieuse bron en de serene sfeer die er heerste. Jammer dat zoiets aan het eind teniet wordt gedaan door de kraampjes en opdringerige verkopers waar je op de terugweg “verplicht” langs wordt geleid. Allerlei dames die proberen om je voor een habbekrats iets te verkopen, batik, sieraden, beeldjes, snoep of drinken. Ze zien er allemaal redelijk gezond uit, behalve hun gebitten; je zou hier je stage voor tandarts moeten doorbrengen; een echte win win situatie. Ook hebben we onze eerste kleine aardbeving hier beleefd. De grond schommelde en ik voelde me een beetje zweverig; vogels raakten even in paniek en na een paar seconden was het weer over. Ook stroomstoring is hier niet ongewoon; zo zit je bij een romantisch lampje op je kamer, zo is het aardedonker en ben je elkaar kwijt in de “vreemde” kamer. Natuurlijk is het me ook hier niet bespaard gebleven om de hoogte in te gaan; de Batur-vulkaan met het Batur-meer zijn echte bezienswaardigheden en die hebben we dan ook bezichtigd, maar vanaf een andere berg van 1400 meter hoog. Op de top hebben we geluncht; ja ja ik ben een held. Dit eiland is behalve prachtig mooi ook behoorlijk arm. De gewone bevolking bezit nagenoeg niks en iedereen is blij met de Delftsblauwe cadeautjes of de lippenstiften die we geven. We hebben wéér een “schooltje” bezocht; nu van een bekende van Cees en Linda; Komang, die Hindoeïstisch priester en gids is. Met hem hebben we een trip over het eiland gemaakt en halverwege zijn “schooltje” voor geestelijke gehandicapte kinderen bezocht. Eigenlijk is het een gewoon klaslokaal dat hij na de reguliere schooltijd huurt om mongoliede en autistische kinderen bijeen te brengen en hen iets te leren. Wij werden warm ontvangen; bij binnenkomst kreeg ik meteen een innige omhelzing van “Katoet” (vierde) met het syndroom van Down. Ze liet me niet meer los. Alle “kinderen” waren aan het werk; de meisjes maakten offermandjes en de jongens sneden takken om vegers te maken. Ze waren dolgelukkig met alle cadeautjes die we meegenomen hadden en toen Cees gitaar ging spelen werd het helemaal feest; ze deden mee met de fluitjes die ik had gegeven en dansten en zongen en waren superblij. Zelfs Komang had zoiets nog niet eerder meegemaakt en genoot van zijn “kinderen” (het zijn allemaal pubers die altijd thuisgehouden zijn uit schaamte van hun ouders voor zo’n “mislukt”kind). Komang spaart zoveel mogelijk om een eigen klaslokaaltje te kunnen bouwen zodat hij de kinderen dagopvang kan bieden; dat hebben wij met veel enthousiasme gesponserd en we zullen zorgen dat er voor deze kinderen muziekinstrumenten gekocht kunnen worden! Zo hebben we hier op Bali dus ook weer iets kunnen betekenen, al is het maar een beetje; en het gaf een goed gevoel. Ik heb me verbonden gevoeld met al deze kinderen en ik heb genoten van hun enthousiasme en blijheid voor muziek en zang en ik heb van hen allemaal een “kampioen” gemaakt door de medailles die ik bij met had. Terwijl ik dit zit te typen zit ik aan het zwembad met het stromende water, mijn rug naar de zon, vers water binnen handbereik. Toppie! Klein minpuntje; ik ben gisteren gevallen in de auto. Ja je leest het goed; ik gleed bij het instappen tussen de ingang en de achterbank in. Hoe is dat mógelijk? Weet ik ook niet! Maar toen ik er weer tussenuit klom had ik een spiertje in mijn kuit behoorlijk verrekt met als gevolg dat ik mijn been niet echt kan strekken; ik loop als een oud wijf met kleine minipasjes en dat schiet helemaal niet op. We zijn toch nog wel de tempel gaan bekijken waar we heen wilden; Tanah Loth. Mijn geschuifel en gestrompel was het waard; een prachtige tempel gelegen in de zee; geweldige branding stort zich erop los; spectaculair! Een lust voor het oog met het avondlicht, de grillige begroeiing, de slijtage door het getij, en dat onder het constante geluid van de aanrollende zee. Ik vond het prachtig. Morgen bezoeken we nog een dansspectakel; Ulu Watu, 50 dansende mannen in geblokte sarongs, die met ontbloot bovenlijf een apendans opvoeren……………………wordt vervolgd!
Wat is het geweldig op Bali! Dit eiland is zó prachtig, zó mooi, dat het gewoon een beetje sereniteit brengt. Iedereen hier, is relaxed en loopt automatisch drie stappen langzamer. Dan kun je ,denk ik, meer van de omgeving in je opnemen. Java vond ik ook schitterend, maar dit eiland is kleiner en het lijkt wel of de bergen dichter bij elkaar staan zodat je nog veel meer hoogteverschillen ziet. Soms zie je glooingen, dan weer alleen de toppen van bomen. De begroeiing lijkt enorm op die van Java; honderden verschillende soorten bomen en struiken door elkaar en alles bloeit in de prachtigste kleuren of draagt vruchten. Onderweg kun je mandarijntjes, sappig en wel van de bomen plukken; ananas en kokosnoot, mango en natuurlijk van die minibanaantjes. En lékker! Tussen alle wilde begroeiing in liggen kleine sawa’s als stapeltjes van laag naar hoog, in die typische kleuren van rijstbeplanting. Javanen vinden Balinezen smeerlappen; want overal liggen resten van de minioffertjes en wierookstokjes voor de goden. De rieten mandjes worden vertrapt, weggesleept door dieren, waaien weg (hier is altijd een windje) en de rommelige inhoud ligt overal verspreid. Balinezen vinden Javanen herriemakers; want 5 keer per dag wordt dáár door de imam door luidsprekers tot bidden gemaand en moet iedereen dat horen. Het is zoiets als Amsterdam – Rotterdam, goedmoedige ruziemakerij, altijd lachend, maar wel met een serieus ondergrondje. Langs alle wegen zie je duidelijk welke rijkdommen Bali allemaal herbergt; fruitverkopers stallen hun waren prachtig mooi uit, meestal als kleurige torentjes opgestapeld; houtsnijwerkers zie je meubels, huishoudelijke spullen en kunstvoorwerpen snijden uit allerlei soorten hout; steenhouwers maken prachtige beelden. Dit is het eiland van de beelden. Overal zie je beelden. De Hindoes aanbidden de natuur en zien goddelijkheid in alle natuurlijke schoonheid; bomen, vulkanen, mens en dier. Alles moet in balans zijn; jing en jang, goed en kwaad, vreugde en verdriet, altijd alles in balancerende paren. En dat gaat dan weer gepaard met feesten, véél feesten en het brengen van kleine offertjes. Op Bali zijn de meeste woningen van steen en staan in groepjes bij elkaar, omgeven door een lage stenen muur met heel veel kleine torentjes. Die torentjes zijn meestal uitgehouwen in de vorm van een dier zoals olifantjes, apen, draakjes of boeddha-achtige figuren. En die figuren hebben dan vaak een doek omwikkeld om hun onderlijf, een zwart-witte sarong als teken van “balans” en preutsheid. Overal zie je tempeltjes; groot en klein; stenen pilaartjes met leien dak, al of niet met een beeltenis erin en rondslingerende offertjes. Ik vind het schattig. We zijn een keer in Ubut geweest; een kunstenaarsdorp met superveel artiesten vanuit de hele wereld, die op Bali hun inspiratie hebben gevonden. Daar hebben we natuurlijk geshopt op de kunstmarkt. Vlakbij is Monkey Forest met Monkey Lane ernaast, waar om de 10 meter reuzenbeelden van apen staan; op een brommertje, schrijvend, lachend en dansend. Superleuk om te zien. Échte aapjes hebben we ook veel gezien; langs de weg, knabbelend aan vruchtjes en blaadjes en rondspringend in de hoge bomen. Prachtig dat ze nog zo in de natuur kunnen leven. Je kunt ze beter niet aaien; ze bijten letterlijk van zich af! We hebben een tempel bezocht; “Pura Tirta Empul” (tempel van de heilige bron) waar Cees en Linda zich ritueel hebben gewassen; dat betekent dat ze tot hun middel in het water langs 12 waterspuwende “kopjes”in de wand liepen om daar vervolgens hun hoofd onder te steken. Het water stroomt vanuit een heilige bron en pept je energie (fysiek en mentaal) weer op. Ik heb alleen mijn voeten gedaan, want die konden op dat moment wel een oppepper gebruiken. Het was een onvergetelijke ervaring; al die mensen, die oeroude tempel van eeuwen vóór Christus, de mysterieuse bron en de serene sfeer die er heerste. Jammer dat zoiets aan het eind teniet wordt gedaan door de kraampjes en opdringerige verkopers waar je op de terugweg “verplicht” langs wordt geleid. Allerlei dames die proberen om je voor een habbekrats iets te verkopen, batik, sieraden, beeldjes, snoep of drinken. Ze zien er allemaal redelijk gezond uit, behalve hun gebitten; je zou hier je stage voor tandarts moeten doorbrengen; een echte win win situatie. Ook hebben we onze eerste kleine aardbeving hier beleefd. De grond schommelde en ik voelde me een beetje zweverig; vogels raakten even in paniek en na een paar seconden was het weer over. Ook stroomstoring is hier niet ongewoon; zo zit je bij een romantisch lampje op je kamer, zo is het aardedonker en ben je elkaar kwijt in de “vreemde” kamer. Natuurlijk is het me ook hier niet bespaard gebleven om de hoogte in te gaan; de Batur-vulkaan met het Batur-meer zijn echte bezienswaardigheden en die hebben we dan ook bezichtigd, maar vanaf een andere berg van 1400 meter hoog. Op de top hebben we geluncht; ja ja ik ben een held. Dit eiland is behalve prachtig mooi ook behoorlijk arm. De gewone bevolking bezit nagenoeg niks en iedereen is blij met de Delftsblauwe cadeautjes of de lippenstiften die we geven. We hebben wéér een “schooltje” bezocht; nu van een bekende van Cees en Linda; Komang, die Hindoeïstisch priester en gids is. Met hem hebben we een trip over het eiland gemaakt en halverwege zijn “schooltje” voor geestelijke gehandicapte kinderen bezocht. Eigenlijk is het een gewoon klaslokaal dat hij na de reguliere schooltijd huurt om mongoliede en autistische kinderen bijeen te brengen en hen iets te leren. Wij werden warm ontvangen; bij binnenkomst kreeg ik meteen een innige omhelzing van “Katoet” (vierde) met het syndroom van Down. Ze liet me niet meer los. Alle “kinderen” waren aan het werk; de meisjes maakten offermandjes en de jongens sneden takken om vegers te maken. Ze waren dolgelukkig met alle cadeautjes die we meegenomen hadden en toen Cees gitaar ging spelen werd het helemaal feest; ze deden mee met de fluitjes die ik had gegeven en dansten en zongen en waren superblij. Zelfs Komang had zoiets nog niet eerder meegemaakt en genoot van zijn “kinderen” (het zijn allemaal pubers die altijd thuisgehouden zijn uit schaamte van hun ouders voor zo’n “mislukt”kind). Komang spaart zoveel mogelijk om een eigen klaslokaaltje te kunnen bouwen zodat hij de kinderen dagopvang kan bieden; dat hebben wij met veel enthousiasme gesponserd en we zullen zorgen dat er voor deze kinderen muziekinstrumenten gekocht kunnen worden! Zo hebben we hier op Bali dus ook weer iets kunnen betekenen, al is het maar een beetje; en het gaf een goed gevoel. Ik heb me verbonden gevoeld met al deze kinderen en ik heb genoten van hun enthousiasme en blijheid voor muziek en zang en ik heb van hen allemaal een “kampioen” gemaakt door de medailles die ik bij met had. Terwijl ik dit zit te typen zit ik aan het zwembad met het stromende water, mijn rug naar de zon, vers water binnen handbereik. Toppie! Klein minpuntje; ik ben gisteren gevallen in de auto. Ja je leest het goed; ik gleed bij het instappen tussen de ingang en de achterbank in. Hoe is dat mógelijk? Weet ik ook niet! Maar toen ik er weer tussenuit klom had ik een spiertje in mijn kuit behoorlijk verrekt met als gevolg dat ik mijn been niet echt kan strekken; ik loop als een oud wijf met kleine minipasjes en dat schiet helemaal niet op. We zijn toch nog wel de tempel gaan bekijken waar we heen wilden; Tanah Loth. Mijn geschuifel en gestrompel was het waard; een prachtige tempel gelegen in de zee; geweldige branding stort zich erop los; spectaculair! Een lust voor het oog met het avondlicht, de grillige begroeiing, de slijtage door het getij, en dat onder het constante geluid van de aanrollende zee. Ik vond het prachtig. Morgen bezoeken we nog een dansspectakel; Ulu Watu, 50 dansende mannen in geblokte sarongs, die met ontbloot bovenlijf een apendans opvoeren……………………wordt vervolgd!
-
14 Augustus 2012 - 09:59
Aadvandenrottedamme:
Elly, Ton, Cees, Linda,
Wat een verhaal over jullie belevenissen.
Geniet en zie toch de verschillen die op deze aardbol waar wij allemaal mens zijn.
Ik hoop dat de verrekte spier weer soepel wordt, want je moet nog even mee.
roet van Opa en Ineke. -
14 Augustus 2012 - 09:59
Aadvandenrottedamme:
Elly, Ton, Cees, Linda,
Wat een verhaal over jullie belevenissen.
Geniet en zie toch de verschillen die op deze aardbol waar wij allemaal mens zijn.
Ik hoop dat de verrekte spier weer soepel wordt, want je moet nog even mee.
roet van Opa en Ineke. -
14 Augustus 2012 - 10:33
Ellen L:
Sterkte met je pootje, leuke verhalen hoor. Je ziet nog meer dan ik gedacht had. Genieten!!!
EN morgen een hele fijne dag gewenst. dikke knuffel van mij. -
14 Augustus 2012 - 10:57
Monica:
mooi verslag weer! -
14 Augustus 2012 - 14:41
Hans En Alice:
Hoi Elly en Ton (en Cees en Linda),
Komen jullie nog terug of blijven jullie daar?
Als ik het zo lees, klinkt het aardig paradijselijk.
We zijn benieuwd naar jullie 'live' verslagen.
Tot gauw.
Hans en Alice -
14 Augustus 2012 - 19:19
Hettie Daniels:
Hoi Ellie
Wat een geweldig verhaal. Komt alleen in mijn dromen voor en jij doet het gewoon.
Mijn hart gaat uit naar je verhaal over dat schooltje.
Geweldig. Ik zie jou daar zo staan tussen die kinderen.
Jou hartelijke lach, jou open vriendschap. Het idee om voor die kinderen iets mee te nemen en die medailles, dat idee kan ook alleen maar van jou komen.
Pas wel een beetje op je gezondheid. Verrekte spieren kunnen knap pijnlijk zijn.
groetjes Hettie -
14 Augustus 2012 - 20:23
Marlie En Ton:
Ik denk dat er wel een uitgever te vinden is om je verslagen in boekvorm te publiceren.....het boeit!
Geniet van al het moois om je heen. In het Maleis wil ik je voor morgen het volgende toewensen.
Tahniah pada hari lahir anda dan banyak tahun yang sihat!
Groeten aan al je reisgenoten. -
14 Augustus 2012 - 21:52
Annelies:
Lieve El,
Gefeliciteerd met e verjaardag, het moet toch een sprokkje zijn om daar jarig te zijn!
Geniet ervan en ook nog van de laatste daagjes!
Een hele dikke boezemknuffel!
xx -
15 Augustus 2012 - 19:24
Elly:
Wat een schitterend verhaal weer en inderdaad... je zou je verhalen moeten laten inbinden. Reisverslagen van Elly, zonder plaatjes, maar zo goed verteld dat je de plaatjes er zelf bij kunt denken.
Groetjes ook aan Ton en geniet er nog maar van!
Liefs,
Elly -
18 November 2012 - 20:16
Peggy:
Dag Elly,
Met plezier las ik over jouw enthousiasme voor het project van Komang. Ook las ik dat jij er voor wilt gaan zorgen dat de jongeren van muziekinstrumenten zullen worden gaan voorzien. Als goede vriendin van Komang en voorzitter van stichting Bidadari in Nederland, zou ik je willen vragen eens contact met mij op te nemen om over ons project te praten.
Hoop van jou te horen!
Vriendelijke groet,
Peggy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
